Nkhoma en Dedza
26 November 2015 | Malawi, Nkhoma
Mwaswera bwanji vanuit Nkhoma! Ondertussen ben ik al 1,5 week verder en begint het einde alweer in zicht te komen. Ik heb nog een week doorgebracht op de kinderafdeling. Hier ben ik veel bezig geweest met nieuwe kindjes zien, en gelukkig ook veel kinderen ontslaan naar huis die weer helemaal beter waren geworden van de malaria. Af en toe was het wel even slikken om kinderen zo ziek te zien, zoals een jongen die bijna niet reageerde en insulten had en waarvan we de diagnose nog steeds niet weten vanwege kapotte labmachines, of een ernstig ondervoed jongetje met een Hb van 2.6 (normaalwaarden zijn rond de 11 tot 15). Dit zijn natuurlijk dingen die je in Nederland nooit zou tegenkomen of meemaken en hoewel het soms heftig is, leer ik er ook erg veel van. Op vrijdag heb ik zelfs een lumbaalpunctie gedaan op een kindje, een handeling die je in Nederland als co-assistent niet snel zou mogen uitvoeren. Maar ik had er in Nederland al wel heel veel gezien, en hier mocht ik het dus zelf doen. Het ging heel vlot en in een keer goed dus ik was best een beetje trots op mezelf!
Dit weekend ben ik met 3 andere Nederlandse meiden naar Dedza geweest, een plaatsje in de buurt. Hier gingen we naar een pottenbakkerij, erg leuk! Ze hadden allerlei schattige souvenirtjes en ook erg lekker eten, ik heb een verrukkelijk stuk cheesecake gegeten. We hadden wel als echte Hollanders ons eigen lunchpakketje meegenomen, haha. Om in Dedza (en terug in Nkhoma) te komen, moesten we met de minibus. Eerst met het busje naar Kamphata en daar overstappen op de minibus naar Dedza. De minibus hier is eigenlijk vergelijkbaar met die in Kenia (matatu) en Tanzania (dala dala), een busje voor zo’n 15 personen, de een nog rammelender dan de ander. Het busje vertrekt pas als hij helemaal vol zit. Dat wil zeggen: echt propvol. Ons record is tot nu toe 28 mensen in een busje voor 15 personen! Lekker knus, dus. Als je pech hebt fladderen er ook nog kippen rond tussen de bankjes. Het is ook niet ongewoon dat er iemand voorin het busje opstaat en gaat preken uit de bijbel in het Chichewa. Oh en als je geluk hebt gaat het busje meteen rijden als je instapt, maar we hebben die dag in 1 busje wel 1,5 uur gewacht omdat hij maar niet ‘vol’ kwam te zitten! Nou ja, wel weer een ervaring rijker ;). Op zondag gingen we naar de kerk ’s ochtends en daarna hebben we lekker een boekje gelezen en koekjes gebakken.
Deze week ben ik begonnen op de labour/maternity ward oftewel de verloskamers/kraamafdeling. Dat is wel weer heel anders dan de kinderafdeling! Op maandag heb ik meteen voor het eerst een bevalling geleid. Heel erg gaaf om te doen, en gelukkig een gezond kindje ter wereld gebracht! Op dinsdag en woensdag heb ik nog meer bevallingen gezien waaronder 2 vacuümextracties. Een bevalling hier verloopt wel heel anders dan in Nederland! De vrouwen maken bijvoorbeeld vaak bijna geen geluid, je zou bijna denken dat het geen pijn doet, maar ik weet wel anders. Als ze wel schreeuwen, wordt er wel eens gezegd dat ze minder luid moeten zijn. De vrouw bevalt verder in haar eentje zonder dat de vader van het kind erbij is (en ook is er vaak niemand anders om haar te steunen), ze ligt op een stoel met een soort plasticje erop en is helemaal uitgekleed. Echt veel privacy is er niet! Als het kindje eenmaal is geboren, wordt de navelstreng afgeknipt en wordt het gewogen, daarna wordt het in chitenges gewikkeld en weggelegd. Heel bizar vond ik het dat de moeder eigenlijk geen emotie toont; ik had grote blijdschap verwacht maar eigenlijk lijkt het wel alsof het haar niet zoveel kan schelen! Ik probeer dan maar dubbel zo blij te zijn en pak de baby bijvoorbeeld even op, maar anders zou niemand dat doen. Bij de tweede vacuümextractie die ik zag, kwam het kindje helemaal blauw en niet ademend ter wereld, gelukkig trok dit na een paar minuten en beademingen goed bij. Ik ben deze week ook al een paar keer mee geweest naar de Kangaroo Mother Care, dit is een heel warme kamer waar de te vroeg geboren of te kleine baby’s verblijven met hun moeders. Het is een soort vervanging voor de couveuses die we in de Westerse wereld hebben en de moeders worden gestimuleerd om de baby’s zo veel mogelijk tegen zich aan te houden. Ondanks de mindere middelen werkt dit eigenlijk heel goed, en er is op die kamer nu zelfs een baby’tje met een geboortegewicht van 900 gram dat nu goed aan het groeien is en al op de 1600 gram zit! Dat is wel de ‘miracle baby’ van het ziekenhuis, en de kleinste ooit die het heeft overleefd en het goed doet.
Vanmiddag ga ik weer terug naar de verloskamers, en vanavond hebben we Thanksgiving diner (als er stroom is, fingers crossed), mijn eerste Thanksgiving ooit dus ik ben heel benieuwd! Morgen ga ik waarschijnlijk weer op outreach, met een ambulance naar een afgelegen dorpje, deze keer niet om te vaccineren maar om mee te helpen met een baarmoederhalskankerscreening. Het is hier nog steeds erg warm en zonnig, en iedereen hoopt heel erg dat het regenseizoen snel begint! Dat hoop ik natuurlijk ook voor de bevolking, maar voor mezelf heb ik er een beetje mixed feelings over – het is hier nu namelijk wel erg warm en soms niet te houden dus wat dat betreft zou wat regen wel fijn zijn, maar aan de andere kant, straks terug in Nederland heb ik wel weer genoeg regen voor de boeg…
Iedereen bedankt voor de leuke en lieve reacties op de blogs, ik ga snel weer schrijven. Tionana!
Dit weekend ben ik met 3 andere Nederlandse meiden naar Dedza geweest, een plaatsje in de buurt. Hier gingen we naar een pottenbakkerij, erg leuk! Ze hadden allerlei schattige souvenirtjes en ook erg lekker eten, ik heb een verrukkelijk stuk cheesecake gegeten. We hadden wel als echte Hollanders ons eigen lunchpakketje meegenomen, haha. Om in Dedza (en terug in Nkhoma) te komen, moesten we met de minibus. Eerst met het busje naar Kamphata en daar overstappen op de minibus naar Dedza. De minibus hier is eigenlijk vergelijkbaar met die in Kenia (matatu) en Tanzania (dala dala), een busje voor zo’n 15 personen, de een nog rammelender dan de ander. Het busje vertrekt pas als hij helemaal vol zit. Dat wil zeggen: echt propvol. Ons record is tot nu toe 28 mensen in een busje voor 15 personen! Lekker knus, dus. Als je pech hebt fladderen er ook nog kippen rond tussen de bankjes. Het is ook niet ongewoon dat er iemand voorin het busje opstaat en gaat preken uit de bijbel in het Chichewa. Oh en als je geluk hebt gaat het busje meteen rijden als je instapt, maar we hebben die dag in 1 busje wel 1,5 uur gewacht omdat hij maar niet ‘vol’ kwam te zitten! Nou ja, wel weer een ervaring rijker ;). Op zondag gingen we naar de kerk ’s ochtends en daarna hebben we lekker een boekje gelezen en koekjes gebakken.
Deze week ben ik begonnen op de labour/maternity ward oftewel de verloskamers/kraamafdeling. Dat is wel weer heel anders dan de kinderafdeling! Op maandag heb ik meteen voor het eerst een bevalling geleid. Heel erg gaaf om te doen, en gelukkig een gezond kindje ter wereld gebracht! Op dinsdag en woensdag heb ik nog meer bevallingen gezien waaronder 2 vacuümextracties. Een bevalling hier verloopt wel heel anders dan in Nederland! De vrouwen maken bijvoorbeeld vaak bijna geen geluid, je zou bijna denken dat het geen pijn doet, maar ik weet wel anders. Als ze wel schreeuwen, wordt er wel eens gezegd dat ze minder luid moeten zijn. De vrouw bevalt verder in haar eentje zonder dat de vader van het kind erbij is (en ook is er vaak niemand anders om haar te steunen), ze ligt op een stoel met een soort plasticje erop en is helemaal uitgekleed. Echt veel privacy is er niet! Als het kindje eenmaal is geboren, wordt de navelstreng afgeknipt en wordt het gewogen, daarna wordt het in chitenges gewikkeld en weggelegd. Heel bizar vond ik het dat de moeder eigenlijk geen emotie toont; ik had grote blijdschap verwacht maar eigenlijk lijkt het wel alsof het haar niet zoveel kan schelen! Ik probeer dan maar dubbel zo blij te zijn en pak de baby bijvoorbeeld even op, maar anders zou niemand dat doen. Bij de tweede vacuümextractie die ik zag, kwam het kindje helemaal blauw en niet ademend ter wereld, gelukkig trok dit na een paar minuten en beademingen goed bij. Ik ben deze week ook al een paar keer mee geweest naar de Kangaroo Mother Care, dit is een heel warme kamer waar de te vroeg geboren of te kleine baby’s verblijven met hun moeders. Het is een soort vervanging voor de couveuses die we in de Westerse wereld hebben en de moeders worden gestimuleerd om de baby’s zo veel mogelijk tegen zich aan te houden. Ondanks de mindere middelen werkt dit eigenlijk heel goed, en er is op die kamer nu zelfs een baby’tje met een geboortegewicht van 900 gram dat nu goed aan het groeien is en al op de 1600 gram zit! Dat is wel de ‘miracle baby’ van het ziekenhuis, en de kleinste ooit die het heeft overleefd en het goed doet.
Vanmiddag ga ik weer terug naar de verloskamers, en vanavond hebben we Thanksgiving diner (als er stroom is, fingers crossed), mijn eerste Thanksgiving ooit dus ik ben heel benieuwd! Morgen ga ik waarschijnlijk weer op outreach, met een ambulance naar een afgelegen dorpje, deze keer niet om te vaccineren maar om mee te helpen met een baarmoederhalskankerscreening. Het is hier nog steeds erg warm en zonnig, en iedereen hoopt heel erg dat het regenseizoen snel begint! Dat hoop ik natuurlijk ook voor de bevolking, maar voor mezelf heb ik er een beetje mixed feelings over – het is hier nu namelijk wel erg warm en soms niet te houden dus wat dat betreft zou wat regen wel fijn zijn, maar aan de andere kant, straks terug in Nederland heb ik wel weer genoeg regen voor de boeg…
Iedereen bedankt voor de leuke en lieve reacties op de blogs, ik ga snel weer schrijven. Tionana!
-
26 November 2015 - 13:45
Carola:
Dat klinkt erg gaaf! Ik ben jaloers op je ervaringen op de verloskamers en kinderafdeling! ;-) Succes nog met de laatste weekjes! -
26 November 2015 - 15:57
Rob:
Super tof.
Succes de laatste 2 weken.
Xxxx -
26 November 2015 - 16:06
Oom En Tante Uit Almere:
Lieve Tamara,
Mooi verhaal weer. Lachen he die busjes. Wij hebben er gelukkig nooit gebruik van hoeven maken, maar we hebben ze wel gezien, bijna met de bumper op straat :-).
Ja dat bevallen, vinden wij vreemd zonder vertrouwd iemand en dan geen vader van het kind. Soms hebben de pappa's daar ook meerdere kinderen bij meerdere vrouwen tja, dan zouden ze zich rot rennen. Soms hebben de moeders ook weinig meer als kinderen en hebben ze alleen maar zorg over hoe het nu weer groot te krijgen. Het is daar letterlijk een andere wereld. Fijn dat ons wiegje hier in het westen heeft gestaan. Enne... hoe weet jij of dat bevallen pijn doet of niet?? ;-) (Trouwens, ze hebben mij ook niet gehoord hoor)
Volgens mij ben je daar ook meer naar de kerk geweest dan hier, offe vergis ik me daarin?
Heb in ieder geval nog een goede tijd en geniet van de dingen die je meemaakt. De tijd gaat nu wel heel erg snel voorbij voor je. (voor ons trouwens ook hoor, al weer bijna Kerstmis).
Happy Thanks giving!
Lieve groet,
Arie en Jane
-
28 November 2015 - 12:30
Adele En Jannes:
Mooie beschrijving van je ervaringen, Tamara. Letterlijk en figuurlijk een andere wereld. Voelt het af en toe niet erg machteloos als je de zieke kideren daar ziet en dat die met beperkte middelen geholpen moeten worden terwijl je weet dat in Nederland wellicht zoveel meer mogelijk is? Het besef dat sommige dingen soms zo oneerlijk verdeeld zijn....
Het valt me vaker op dat de emotionele uitingen rondom sterven en geboorte vaak zo anders zijn dan in onze westerse wereld. Blijkbaar wordt zelfs dat cultureel bepaald. Iets hoort blijkbaar op een bepaalde manier te gebeuren.
Als je over enkele weken terug komt zul je vast even weer een cultuurschokje krijgen. Maar welke cultuur het beste te verkiezen is blijft natuurlijk maar de vraag...
Succes je laatste weken en een veilige en voorspoedige terugreis!!
Adele / Jannes -
01 December 2015 - 21:24
Sylvia:
Hoi Tamara, wat een schitterende reis zeg!! Heel veel succes de laatste weken en zie je snel weer.
Groetjes Hennie en Sylvia. -
05 December 2015 - 15:41
Helenjansen:
Hallo Tamara,
Wat een geweldige reis en prachtige ervaring voor de toekomst. Ik wens je nog veel succes voor de laatste dagen en een voorspoedige reis naar huis.HAPPY LANDING
erg jammer dat je vriendin af moest haken.Ik hoop dat het goed met haar gaat.
groet,HELEN
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
