De laatste blog!

De laatste blog… Vandaag is het alweer tijd om uit Nkhoma te vertrekken. De laatste weken zijn echt heel snel gegaan maar toch heb ik heel veel meegemaakt!

Mijn laatste week in het ziekenhuis heb ik zoals gezegd doorgebracht op de verlosafdeling. Ik heb nog veel bevallingen gezien en zelf ook kunnen doen. Toch was het af en toe echt bizar om op de afdeling te zijn! Zo beviel een vrouw van een kind zonder dat iemand dat doorhad (ze maakte zelf geen geluid en het kind huilde ook niet), het kindje was helemaal blauw en ademde niet maar deed het na een paar minuten gelukkig beter. Uiteindelijk hebben we hem aan de beademing gelegd. Maar ik vond het zo bizar dat er gewoon opeens een baby lag zonder dat iemand het doorhad! We hebben achteraf ook geen idee hoe lang het kindje daar heeft gelegen voordat iemand het zag en we snel alle nodige handelingen konden uitvoeren en het kind konden beademen. Ook zag ik de geboorte van een al overleden kindje (van zo rond de 28 weken), dit was natuurlijk sowieso niet niks maar het meest gekke hieraan vond ik toch wel dat het kindje daarna in de prullenbak werd gegooid. (Blijkbaar was er wel aan de moeder gevraagd of ze het wilde begraven, maar dat wordt hier met doodgeboren kindjes bijna niet gedaan.) Als je zo bevallingen in Nederland en Malawi vergelijkt, lijkt het een wereld van verschil. Maar ik besef me wel meer dat de manier waarop er hier mee omgegaan wordt en dat het soms zo emotieloos lijkt, ook een soort verdedigingsmechanisme van de moeder is omdat er zoveel kinderen vroeg overlijden. Het hechten aan het kind gaat hier gewoon op een andere manier en duurt langer, en als je erover nadenkt kan ik dat ook wel begrijpen. Ik heb op de maternity echt een leuke tijd gehad en heel erg veel geleerd! Ook ben ik nog een keer op outreach geweest zoals ik op de vorige blog al zei, het bleek geen baarmoederhalskankerscreening te zijn maar vaccinaties, dus ik heb weer heel veel kindjes aan het huilen gemaakt, maar he, voor het goede doel!

Ik ben ook nog naar de traditional healer geweest met een vertaler, er zijn er verschillende in de omgeving maar wij gingen naar Maria, ongeveer 20 minuten lopen van het ziekenhuis. Ze vertelde ons over hoe ze medicijnen maakt van de basten en bladeren van bomen, en ze maakt ook met een chirurgisch mesje kleine sneetjes in de huid; dus bijvoorbeeld op je hoofd als je last hebt van hoofdpijn of op je buik bij buikpijn, etc. Ook heeft ze huisjes voor verschillende ‘afdelingen’, dus een mannen-, vrouwen- en kinderafdeling. Ik vond het heel interessant om te zien. Maar het is wel heel dubbel, want sommige medicijnen hebben heel nadelige effecten. Ze zorgen bijvoorbeeld voor nierfalen waaraan patiënten soms zelfs overlijden, of voor sterkere weeën bij vrouwen die moeten bevallen, maar dit kan heel gevaarlijk en zelfs fataal zijn voor het kindje (wat ik ook heb meegemaakt) vanwege een slechte bloedtoevoer. Helaas is het moeilijk om mensen zo 1-2-3 van gedachten te laten veranderen zodat ze niet meer naar een traditional healer gaan!

Vorige week zaterdag ben ik met een paar anderen naar Lilongwe geweest met de minibus en heb ik lekker aan het zwembad gelegen bij een hotel en nog even genoten van het lekkere weertje! Op 4 december hebben we Sinterklaas gevierd (want op 5 december waren we een weekendje weg), met een groot diner en Sinterklaasspel met 15 mensen, waaronder 5 Nederlanders en de rest deed gewoon gezellig mee! En ik ben net gisteren teruggekomen van een lang weekend naar Kasungu National Park, wat super leuk was. Ik ging met 3 andere Nederlandse meiden, en zaterdagochtend vertrokken we met de minibus. Ondertussen zijn we wel gewend aan het lekker opgepropt zitten in de overvolle bus, maar deze keer hadden we kakelende kippen onder onze stoel dus dat zorgde voor extra hilariteit, vooral vanwege de gezichten van Marja die naast me zat en het niet zo heeft op kippen. Ze binden dan ook gewoon een paar kippen aan elkaar bij de poten dus ze kunnen nog best veel bewegen, haha. In Lilongwe stapten we over op de bus naar Kasungu, die vlot wegreed. We kwamen nog wel een fikse regenbui tegen, wel grappig om te merken dat de busjes daar niet tegen bestand zijn terwijl ze toch elk jaar een regenseizoen hebben! De ramen lekten, en de chauffeur had zelfs geen raam dus moest het doen met een wegwaaiend plasticje. Vanuit Kasungu werden we opgepikt door een taxi en reden we nog zo’n 2 uur naar de Lifupa Lodge, middenin het park. We sliepen in een ‘dorm’ met zijn vieren en hebben lekker gekookt op een vuurtje. Oh, en we hadden geen stroom dus dat betekende slapen om 8 uur ’s avonds, en ook geen gordijnen dus dat betekende wakker worden om 5 uur ’s ochtends. Maar eigenlijk wel prima en we hebben een mooie zonsopgang gezien! Er zaten nijlpaarden in onze achtertuin in het meertje (die maken de gekste geluiden!) en de tweede ochtend liepen er olifanten naast onze keuken. Dat was wel het meest exciting trouwens, want wat zal ik eens van onze safari wandeling en drive zeggen? Nou ja we zagen een paar vogels en antilopes (oh kijk! Hertjes!) en voor de rest vooral het mooie landschap, haha. Niet te vergelijken met alle dieren op de Maasai Mara, maar wel op een andere manier leuk om te doen. Ook hadden we een zwembad dus dat was ook een groot pluspunt! Het was een superleuke afsluiter van mijn tijd in Malawi. Op de terugweg namen we weer vlot de minibus, aten we samosa’s en luxe mandazi’s (met zand!), en sloegen we de tientallen verkopers van ons af. Je kan echt alles kopen langs de weg hier, van samosa’s tot bananen, van tandpasta tot keukenmessen, van scheermesjes tot tassen en portemonnees. Ook heb je altijd weer de mannen erbij met openingszinnen als: ‘I need a girlfriend like you!’ ‘I’m Romeo and you’re my Juliet.’ Of: ‘I’m hunting…’ Ehm nee bedankt. Wel weer erg grappig.

Over een uurtje ga ik naar het vliegveld en dan kan het lange wachten beginnen, mijn vliegtuig gaat namelijk om 3.30 ’s nachts. En dan kom ik vanwege de lange overstaptijden pas op zaterdagochtend aan in Düsseldorf. Maar goed dat overleef ik ook wel weer! Het is wel een dubbel gevoel om hier weg te gaan, natuurlijk heb ik zin om naar huis te gaan maar ik ga Malawi ook wel missen! Vooral de vriendelijke mensen, de laid-back manier van doen, en natuurlijk het weer. Maar ook denk ik dat ik weer moeilijk zal kunnen wennen aan Nederland in sommige opzichten, bijvoorbeeld dat alles zo luxe is, en ook het feit dat we ons geld soms uitgeven aan nutteloze dingen, nadat ik hier heb meegemaakt dat kindjes overlijden aan ernstige ondervoeding of aan ziektes die veel te laat behandeld worden omdat de ouders geen geld hadden om naar het ziekenhuis te gaan. Dat is heel schrijnend. En toch, ondanks dat er zoveel leed is, zijn de mensen altijd vriendelijk en gastvrij, je kan van iedereen een glimlach en een aardig woordje verwachten. Er zijn hier in Malawi goede initiatieven, en iedereen werkt samen om positieve ontwikkelingen tot stand te brengen en de grote armoede en honger hier wat te verminderen. Maar we zijn er nog lang niet. Als je deze kerst dus wat kan missen, geef dan aan de Africare Foundation, een heel goed initiatief van de Nederlandse Nicole die gezinnen en kinderen in Nkhoma en omgeving sponsort die ziek zijn of eten en andere levensmiddelen nodig hebben. Zie ook de website www.africarefoundation.com. Daarmee zou je de mensen hier enorm helpen en mij ook heel blij maken :) Nou ik maak een einde aan deze blog en daarmee aan mijn Afrika-avontuur. Ik heb ontzettend veel meegemaakt, deels met Dominique en deels helaas ook zonder haar. Maar ik kan terugkijken op een geweldige 3 maanden die ik voor geen goud had willen missen! Veel liefs en tionana, Tamara